Metodologia

Metoda Ruchu Rozwijającego W. Scherborne

Celem metody, jest budzenie w dzieciach poczucia własnej wartości, pewności siebie, poczucia bezpieczeństwa, odpowiedzialności, wrażliwości, umiejętności nawiązywania kontaktu z drugą osobą. Nazwa „Ruch Rozwijający” wyraża główną ideę metody, czyli posługiwanie się ruchem, jako narzędziem wspomagania całościowego rozwoju psychoruchowego dziecka oraz stymulowania jego naturalnego, prawidłowego rozwoju. System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi, z rówieśnikiem a także grupą. Czym jest owa metoda? Nic tak dobrze nie zobrazuje definicji jak udział w aktywnych ćwiczeniach. Metoda nawiązuje do wczesnodziecięcego doświadczenia człowieka, wykorzystując dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzenia samoświadomości. Językiem w tej metodzie jest język ruchu, język ciała. Werbalny dialog może być tu ograniczony do minimum.

Podstawowe założenia w tej metodzie, to rozwijanie ruchem trzech aspektów:

świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
świadomości przestrzeni i działania w niej,
dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Cele i założenia metody:

wyzwala pozytywne odczucie w kontakcie z druga osobą,
wyzwala swobodę zachowań i naturalność,
daje okazję do rozładowania skumulowanej energii,
daje możliwość pokonywania własnych zahamowań i blokad, wynikających i pojawiających się w negatywnych relacjach z ludźmi,
daje radość , zadowolenie,
pozwala rozwijać i kształtować w dziecku takie cechy jak: zaangażowanie, zaufanie, otwartość na drugą osobę, życzliwość,
daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb,
daje pewność siebie,
daje możliwość poczucia się w innej roli niż na co dzień,
zbliża do siebie uczestników zajęć,
daje radość z działania w grupie,
przyjemność dawania innym radości,
daje poczucie partnerstwa,
możliwość odczuwania przyjemnych doznań płynących z własnego ciała.

Metoda Opowieści Ruchowej J.C. Thulina

Istota tej metody jest obrazowe opowiadanie przez nauczycielkę bajki, opowieści czy jakiegoś wydarzenia, które skłania dziecko do ruchowego interpretowania usłyszanych treści, dzięki czemu cały czas aktywna jest wyobraźnia dziecka. Układ opowiadania jest oparty na zasadzie wszechstronności, co usprawnia wszystkie główne grupy mięśniowe oraz narządy wewnętrzne. Występują tu ruchy o różnym charakterze np. skoki, rzuty, biegi, pchanie, pełzanie, czworakowanie itp.

Metoda R. Labana

Metoda R. Labana jest metodą gimnastyki ekspresji, gimnastyki twórczej. Metoda ta nie narzuca dziecku konkretnych ćwiczeń, jednakże należy im wyjaśnić „co mają robić”, a to jak będą daną czynność wykonywać zależy od ich pomysłowości, fantazji oraz doświadczeń ruchowych.

Metoda C. Orffa

Założeniem tej metody jest rozwijanie kultury fizycznej dziecka w korelacji z kultura rytmiczni- muzyczną i kulturą słowa. W różnego rodzaju ćwiczeniach proponowanych przez Orffa jest połączenie muzyki, mowy i ruchu, co daje dziecku możliwość rozwijania inwestycji twórczej i samoekspresji.

Metoda Dennisona (gimnastyka mózgu)

Współczesna nauka dostrzega zbawienny wpływ ruchu i rolę ciała w uczeniu się. P. Dennison odkrył, że pewne kombinacje ruchów ciała mają pozytywny wpływ na dzieci, pomagają im w lepszym zapamiętywaniu i uczeniu się. Dodatkowo podczas ćwiczeń stymulowany jest prawidłowy rozwój dziecka. Metoda ta kładzie szczególny nacisk na współpracę oby półkul mózgowych, a jak wiadomo każda z półkul ma inne zadanie, więc brak integracji między nimi może być źródłem wielu problemów, zarówno intelektualnych, jak i emocjonalnych. Konkretne ćwiczenia wpływają również na poprawę wzroku, słuchu, pamięci, a także mowy

Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz

Metoda ta doskonale przygotowuje dzieci do czytania i pisania oraz zapobiega trudnościom w ich opanowaniu. Metoda Dobrego Startu angażuje jednocześnie wiele zmysłów, dodatkowo usprawnia koncentrację, pamięć i operacje myślowe. Dzięki zastosowanym ćwiczeniom stale doskonalona jest poprawna wymowa, a także rozwijany jest słuch fonematyczny np. poprzez wydzielenie sylab i głosek ze słów. Dzieci wyrabiają sobie prawidłowy nawyk trzymania i posługiwania się narzędziem pisarskim. Podczas wykonywania różnych zadań dzieci uczą się także umiejętności mieszczenia się w liniaturze podczas odtwarzania wzoru tworzącego szlaczek. Dzięki stosowaniu tej metody dziecko nabiera wiary we własne siły, odkrywa własne zdolności, jak również wdraża się do samokontroli. Metodzie tej towarzyszą piosenki i ciekawe zadania, które sprawiają dużo frajdy.

Pedagogika zabawy

Pedagogika zabawy opiera się przede wszystkim na przeżyciu angażującym uczestników, jak również osobę prowadzącą. Jej główną zaletą jest wiara w człowieka, w jego dobroć i możliwości. Dlatego też zadaniem prowadzącego zajęcia jest stworzenie jak najlepszych warunków do tego, aby te cechy mogły się jak najlepiej rozwijać.

Pedagogika zabawy dysponuje metodami i technikami które ułatwiają kontakty danej grupy na bezpiecznym, zaakceptowanym przez wszystkich poziomie, są to:

metody relaksacyjne,
integrujące grupę,
aktywizujące,
wyzwalające swobodną twórczość dziecka (i nie tylko dziecka),
inspirujące,
stymulujące rozwój.

Zastosowanie tych metod w przedszkolu kształtuje w dzieciach poczucie bezpieczeństwa i odpowiedzialności nie tylko za siebie ale także za grupę.

Zajęcia z pedagogiki zabawy dają dużo radości z samego uczestniczenia w nich, wspólnego działania i tworzenia. Wykorzystanie różnorodnych rekwizytów są niezwykle istotnymi przykładami szerokiego wachlarza metod i technik wykorzystywanych przez pedagogikę zabawy.

Drama

Drama jest specyficzną metodą w nauczaniu i wychowaniu, która polega na rozwiązywaniu problemów poprzez działania w roli, poprzez uczestniczenie w fikcji dramatycznej, najczęściej improwizowanej lub opartej na tekście literackim.

Drama wykorzystuje spontaniczną, właściwą naturze człowieka, ekspresję aktorską oraz skłonność do naśladownictwa i zabawy. Może być zarówno metodą samodzielną, wychowawczą, służącą rozwijaniu osobowości dzieci i młodzieży, jak i pomocniczą.

Drama uczy samodzielności myślenia i działania, aktywności i otwartości, rozwija emocje, wyobraźnię i fantazję, także elokwencję i plastykę ciała, wyrabia umiejętność współżycia i pracy w grupie. Rozbudza refleksję, pomaga w rozumieniu motywacji różnych zachowań, a przede wszystkim wyzwala swobodne mówienie. Stosowane techniki dramowe, a zwłaszcza improwizacja, wejście w rolę, sprawiają, że problemy bohaterów literackich stają się bliższe dzieciom, które odnajdują w nich aktualne treści. Zaangażowane działanie budzi wyobraźnię, zmusza do poszukiwań twórczych, wyzwala indywidualne możliwości każdego człowieka.

Metody relaksacyjne

Termin relaks oznacza „określenie stanów lub czynności, w których dominuje odpoczynek, odprężenie i zwolnienie procesów psychofizycznych. Wyjątkowo korzystnie relaks może oddziaływać na proces równowagi psychicznej człowieka (…)”. („Funkcja ćwiczeń odprężających”, Szyszko – Bohusz, s.19).

Pamiętając, iż dzieci w wieku przedszkolnym żyją w dwóch światach poruszając się na granicy fantazji i rzeczywistości korzystanie z relaksu wywołującego „magiczne myślenie” pomaga im spełniać życzenia, niemożliwe do spełnienia w realnym świecie. Umożliwia dzieciom także zastanowienie się nad swoimi problemami i troskami. Kiedy popadają w opresję, uciekają w swój „magiczny świat”, w którym „nie możliwe staje się możliwe”. Dla tej grupy wiekowej bardzo „ważne” jest istnienie „wewnętrznego świata”, który działa, jak tarcza osłaniająca przed przeciążeniem i stresem. Przedszkolaki mają wspaniały dar „wyłączania się” w trudnych sytuacjach. Jeżeli rzeczywistość staje się zbyt realna uciekają do własnego programu relaksującego”. (G. Teusen, „Relaks twojego dziecka”, s. 28).

Relaks ma ogromny wpływ na uwolnienie organizmu dziecka od stresu. Bardzo często przejawem stresu jest agresja w zachowaniu. Ataki agresji u przedszkolaków pojawiają się bardzo często i mogą być wołaniem o pomoc”. Dlatego niezbędne jest szybkie rozładowanie napięcia. Relaks staje się również niezbędny w przypadku gdy dziecko nie potrafi usiedzieć spokojnie w jednym miejscu, mówi bez przerwy i ma problemy z koncentracją.